Τα δυο σημεία συγκέντρωσης, Χρούνταγια και Ναμπί
2013-07-07 23:34
Isabelle de Montmollin
"Δεν ανήκουμε σ' αυτό τον κόσμο" ή καλύτερα "Το εγώ είναι ένας άλλος" : η Δύση, αυτό, το αντιλαμβάνεται σκιωδώς από την εποχή του Ρεμπώ. Η Γιόγκα, με την ετυμολογική της έννοια της "ένωσης" μέθοδος που μας επιτρέπει να πλησιάσουμε τις πηγές μας –αυτό το κρυμμένο ον μέσα μας που θα ήταν πιο αληθινό_ και το οποίο, όντας πιο αληθινό, θα έβλεπε πράγματα και όντα κάτω από το πραγματικό τους φως. Διασκορπισμένοι, από την ατέλειωτη σειρά των σκέψεων που διασχίζουν το νου μας και από το γεγονός των αλλεπάλληλων σεισμικών συναισθηματικών δονήσεων, χάνουμε το Παρόν, αγνοώντας ότι είμαστε εδώ, απόλυτα, εδώ και τώρα. Δεν βλέπουμε με το πραγματικό μας βλέμμα. Η ψυχή μας δεν είναι παρούσα "ολοκληρωτικά". Ή είναι ακριβώς αυτή η απουσία σε κάθε τι ουσιαστικό, κάτι από μόνο του εκτός –που συντηρεί τη δυστυχία μας, την απώλεια ουσίας, την αγωνία μας. Εξ' ου η σημασία των "σημείων συγκέντρωσης". Βρίσκονται σε διάφορα μέρη του σώματος, όμως ενίοτε κι έξω απ' αυτό –για παράδειγμα το "σημείο του ορίζοντα"- και ενεργούν σαν συσσωρευτές ενέργειας και καταλύουν τις διασκορπισμένες μας ορμές -τάσεις : συγκεντρώνοντας το βλέμμα σε μια δοθείσα κατεύθυνση, αλλά χωρίς εικόνα. Η εσωτερικότητα είναι μέσα σ' αυτή τη συγκέντρωση –οδός δύναμης και χαράς- καθώς και μιας "εξωτερικότητας" που την ξαναβρίσκουμε.
Παρ' όλο που αυτά τα σημεία συγκέντρωσης βρίσκονται στην τάδε ή την δείνα ζώνη του σώματος (την καρδιά, για τη Χρούνταγια, τον αφαλό για το Ναμπί), η προσέγγιση του "τόπου" πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο σαν ένδειξη, μέχρις ότου το υποκείμενο να βρει μόνο του το σημείο : πνευματικά. Πρόκειται εδώ για μια λεπτεπίλεπτη και ποιοτική πορεία, επιδεκτική μεγαλύτερης εμβάθυνσης με το πέρασμα του χρόνου.
ΝΑΜΠΙ
Αυτό το σημείο βρίσκεται ομοίως στο κέντρο, αλλά αυτό το κέντρο δεν είναι τόσο πνευματικό όσο συναισθηματικό. Υπάρχει εδώ λιγότερο φως ή ακτινοβολία από το επόμενο σημείο συγκέντρωσης, παρ' όλο που εδώ έχουμε μια ουσιαστική πηγή. Αλλιώς καμιά αναζήτηση δεν οδηγεί σε κάτι καλό αν το υποκείμενο παραλείπει αυτές τις πηγές. Το Ναμπί είναι ένα σημείο συγκέντρωσης της κυκλοφορίας των δυνάμεων, στο σταυροδρόμι της ημέρας με τη νύχτα. Το αισθανόμαστε ικανό να δραστηριοποιήσει τις ζώνες που είναι κρυμμένες από μας τους ίδιους, πολλές δυνάμεις που μοιάζουν με αλχημεία. Είναι ένα σύνορο, όπου οι δυνάμεις, ισχυρές αν και αναρχικές είναι επιδεκτικές να συγκεντρωθούν, να εστιαστούν, κατόπιν να οδηγήσουν σε μια κίνηση μεταμόρφωσης. Εδώ οι ενέργειες κοιμούνται (ή ξυπνούν απότομα) πράγμα που μας κάνει να μάθουμε να εργαζόμαστε. Ότι κι αν είναι, το Ναμπί, σαν σημείο συγκέντρωσης είναι πηγή ηρεμίας και δύναμης.
Συνοψίζοντας, το Ναμπί δεν αντιστοιχεί με τη Σελήνη και το είδος δύναμης αόριστης ανησυχίας που αισθανόμαστε μ' αυτή (ή με τα "ύδατα" ορισμένων διηγήσεων) –αλλά παραδόξως είναι μέρος της ύπαρξης το οποίο, εξημερωμένο, είναι επιδεκτικό στο να μας κάνει να βρούμε τις ζωντανές ήρεμες καθαρές δυνάμεις.
ΧΡΟΥΝΤΑΓΙΑ
Σημείο που το αισθανόμαστε να βρίσκεται στο κέντρο των κύκλων του όντος –απ' όπου μας δίνει την εντύπωση ισορροπίας και σύγκλησης δυνάμεων. Αν τα αυθεντικά ταξίδια βρίσκονται προς αναζήτηση του "σωστού τόπου", θα μπορούσαμε αναλογικά να συγκρίνουμε αυτό το κέντρο με το "σωστό τόπο" γιατί εκεί, αισθανόμαστε, ότι "φτάσαμε" (παρ' όλο που χρειάζεται πάλι "ξεκίνημα" –αλλά ασφαλώς τίθεται το ερώτημα μιας ενσωμάτωσης της Χρούνταγια στη καθημερινότητα, που είναι σαν μουσική και ρυθμός).
Αυτό το σημείο μας κάνει να σκεφτόμαστε τον ήλιο, γιατί εδώ αισθανόμαστε μια έντονη δυνατότητα ακτινοβολίας. Δραστηριοποιεί ένα δυναμικό συμμετοχής, που οδηγεί στο να αντιλαμβανόμαστε το θείο σ' όλα τα πράγματα. Παρενθετικά, μια παρατήρηση που αγγίζει και τη φιλοσοφία. Αν το "εγώ" περιορισμένο όπως και το "δικό μου" κλεισμένο σ' ένα ψυχικό, αντιληπτέο και συναισθηματικό κοχύλι, πρέπει να οδηγηθεί στην υπέρβαση, οι ακτινοβόλες επιδράσεις της Χρούνταγια οδηγούν κάθε πλάσμα στο έσχατο, που δεν είναι το εγώ, αλλά το αληθινό του πρόσωπο – η καθαυτή του ταυτότητα (ipséité). Σ' αυτό υπάρχει κάτι το ιερό. Μ' άλλα λόγια, αν η Χρούνταγια μας κάνει να σκεφτόμαστε το "πανταχού παρόν κέντρο που η περιφέρειά του δεν βρίσκεται πουθενά" πράγμα για το οποίο μιλούν οι μυστικιστές, δεν οδηγεί εντούτοις σε κάποιο αδιαφοροποιημένο θείο αλλά αντίθετα σε μια αντίληψη πιο οξεία της μοναδικότητας κάθε πλάσματος (που θα μπορούσε να είναι το "χορταράκι"). Σε αντίθεση το καθημερινό βλέμμα οδηγεί στο να μας κάνει αδιάφορους και στη "γενίκευση".
Εν περιλήψει, η Χρούνταγια είναι το σημείο όπου καθένας μοιάζει επιδεκτικός στο να ξαναανακαλύψει το δρόμο της ουσιαστικής του χαράς από το γεγονός ότι όταν αποκαθίσταται το φως, το υποκείμενο μαθαίνει επίσης να βλέπει κι αυτό το φως που λάμπει γύρω του, να το τροφοδοτεί μέσω αληθινών ανταλλαγών και αισθήσεων. Η χαρά είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργική δράση που ελευθερώνει τη Χρούνταγια.
ΠΗΓΗ:www.yogakshemam.net/Greek/newsletter/Newsletter17.html